Zapewne mężczyźnie ciężej jest zaakceptować homoseksualizm swojego syna niż kobiecie. Mojej mamie na pewno nie było na początku łatwo, ale teraz wydaje się, że w pełni zaakceptowała moją inność. Z ojcem jest trochę inaczej… Od początku to właśnie tacie najbardziej bałem się wyznać to, że jestem gejem. Męski, postawny, łysy facet nie do końca wydawał się być osobą, która będzie w stanie to dobrze przyjąć. Stąd też strasznie długo zwlekałem z ujawnieniem się przed nim. Tym bardziej, że mama także uznawała, że lepiej się wstrzymać. Po prostu strach przed odrzuceniem albo świadomość zranienia bliskiej osoby jest nie do zniesienia. Mama już Piotrka dawno poznała, a tato dalej nie wiedział o naszym związku. Wspólnie z nią postanowiliśmy, że tą ważną kwestię przekaże ona i stanie się to po świętach, gdy już wyjadę do Wrocławia. Mój tato pracuje za granicą, ale po świętach zostawał w kraju jeszcze przez miesiąc, więc to był idealny moment, żeby mu powiedzieć, gdyż w innym czasie zostałby sam z tą informacją w obcym kraju. Nie wiem jak wtedy by sobie z tym poradził. Święta minęły spokojnie, Piotrek był wtedy daleko w Hiszpanii, a ja żyłem ze świadomością, że za chwilę mój świat znów może się całkiem zmienić. Wychodząc z domu rodzinnego wiedziałem, że jak następnym razem wrócę, będzie tam zupełnie inaczej. Wiedziałem, że raz powiedziane słowa nie zostaną cofnięte. Koło popołudnia dotarłem do mieszkania we Wrocławiu i zacząłem się wypakowywać. W świadomości miałem przeświadczenie, że mama porozmawia o wszystkim z ojcem dopiero późnym wieczorem. Myliłem się. Nagle dzwoni tato. Pomyślałem, że po prostu czegoś zapomniałem z domu, ale gdy odebrałem, od razu wiedziałem o co chodzi… – Cześć Paweł… Mama mi już wszystko powiedziała… – po pierwszym wypowiedzianym zdaniu wiedziałem już wszystko. Słychać było ogromny smutek. Nigdy nie słyszałem u taty tak drżącego głosu… Wiedziałem, ze bardzo ciężko wypowiadać mu każde słowo. – To wszystko to twój wybór i nie zmienię ci życia… Zawsze będę cię kochać. Rozmowa się szybko skończyła, a ja gadałem jakieś głupie krótkie zdania, których dziś już nawet nie pamiętam. Po odłożeniu telefonu wiedziałem już, że tato mnie nie odrzuca. To był największy kamień z serca od czasu kiedy wyznawałem prawdę mamie. Szczęśliwy zadzwoniłem do Piotrka, który również czekał na informacje i pochwaliłem się dobrą wiadomością. Nie było jednak aż tak kolorowo. Później dowiedziałem się o reakcji od mamy. Tato płakał… Nie chciał przyjąć do siebie tej informacji. To było strasznie dużo dla niego. Wiedział, że nie będzie miał swojego ukochanego wnuka, którego tak bardzo chciał. Bał się reakcji rodziny, znajomych i nie chciał, aby ktokolwiek dowiadywał się o tym wszystkim o czym on się właśnie dowiedział. Przez kolejne dni dostawałem od mamy tylko informacje o tym, jak bardzo tato przeżywa całe te wydarzenia. Wiem, ze nie było łatwo. Wiadomym było, że szybko z Piotrkiem się nie zapoznają. Znowu mocno się myliłem. Kilka dni po sylwestrze odebrałem telefon od mamy. Kolor mojej twarzy zapewne zmieniał się co chwilę w trakcie tej rozmowy. Mama powiedziała, że mamy na weekend przyjechać z Piotrkiem do domu, ponieważ tato chce go poznać. To był ogromny szok. Przecież tato ledwo sobie z tym wszystkim radzi, a nagle ma poznać mojego chłopaka?! Nadeszło spotkanie, którego chyba wszyscy się bali. Na początku było trochę sztywno, ale po kilku szklankach whiskey zaczęło się robić całkiem normalnie. Przecież Piotrek jest osobą, której nie da się nie lubić. Zaczęli rozmawiać na wspólne tematy. Było wesoło i ciekawie. Tato jednak stwierdził, że nie wolno nam się przy nim dotykać. Samo spotkanie było udane i na pewno bardzo pomogło wszystkim, w oswajaniu się z nową sytuacją. Dowiedziałem się, że tato nie jest w stanie myśleć o nas jako parze, bardziej jak o przyjaciołach… Chociaż ten wieczór chyba mocno pomógł to i tak tato potrzebował jeszcze wiele czasu, żeby wrócić do codziennego humoru i normalności. Cały czas czuje, że nie jest w pełni zaakceptować mojej orientacji, a ja doskonale to rozumiem. Wyobrażam sobie jaką walkę wewnętrzną przeżywa każdego dnia, gdy tylko pomyśli o swoim synu, który nie jest takim jakiego sobie wyobrażał, odkąd tylko się urodziłem. Cały czas widzę jak stawia kolejne kroki do oswojenia się z tym stanem rzeczy. To, że akceptuje Piotrka u w domu, traktuje go normalnie i zaprasza nawet na święta już jest czymś czego wielu nie jest w stanie sobie wyobrazić. Kolejnymi krokami było powiedzenie o mnie swojemu przyjacielowi, albo kolegom w pracy. Mocno pomógł też obejrzany film „Modlitwy za Bobby’ego”. I choć wiele jeszcze przed nim to i tak jestem pełen optymizmu i wiem, że będzie dobrze. ~Paweł